Tuesday, October 6, 2015

No le cortes el café

Sí, retomo este blog de orientación laboral para contaros, siguiendo la línea que llevábamos hasta ahora, el cuándo.
Antes que nada, tengo que disculparme con vosotros/as, porque estuve muy liada los últimos meses con muchos y muy variados temas que me tuvieron más tiempo fuera que dentro de casa. Por todos ellos, tuve que abandonar algunas actividades que venía realizando, entre ellas, este blog.
Continuamos, pues:
Todas y todos sabemos que presentarse por la mañana temprano en una empresa para pedir trabajo ayuda a nuestra imagen: Da la impresión a quien nos recibe de que somos personas madrugadoras, activas. Pero ojo! No se os ocurra ir a las ocho de la mañana, que aún estarán “aterrizando” en la oficina, leyendo el periódico, consultando su email particular y el de la empresa... ¿O es que vosotros no hacíais esas cosas al llegar? Está bien, no todos/as lo hacíamos, pero para evitar situaciones incómodas o miradas desganadas de fastidio por la interrupción, tomemos de referencia a la Administración. En los ayuntamientos, Hacienda, el juzgado, etc., los/as trabajadoras entran a las ocho de la mañana, pero el horario de atención al público comienza a las nueve. Esto es completamente aplicable a la hora de salida. Nunca os presentéis después de la una y media, a menos que tengáis una buena excusa para hacerlo. La gente empieza a pensar en marcharse y, aunque aún les falte una hora y pico de jornada, os atenderán como si faltasen cinco minutos para marchar.
Aunque lo veáis un poco extraño, son cuestiones psicológicas que, si pensáis en qué hacíais y cómo os sentíais cuando teníais trabajo, veréis que lo que os digo es completamente lógico. Es como cuando aún estás en el instituto o en la universidad (esto va para quienes buscáis vuestro primer empleo). ¿Verdad que la última hora se os hace eterna? Pues tenedlo en cuenta: A casi todas las personas les pasa lo mismo.
Por último, queda un detalle que yo también tendría en cuenta: La pausa del café. No os pido que os pongáis el turbante y un montón de cadenitas y pulseras, y saquéis la bola de cristal para adivinar a qué hora salen a tomar café, pero sí que podéis enteraros de qué horario tienen y a partir de ahí calcular la hora a la que previsiblemente vayan a hacer su descanso. Sobre esto deciros que las horas críticas son de diez y media a doce, según la empresa y según la persona, claro está. Por eso yo procuraría evitar esas horas de media mañana, intentando que las visitas a empresas me cuadrasen entre las nueve y las diez, o entre las doce y la una, si es que prefiero ir hacia última hora.

Ahí os queda el consejo. ¡¡¡Mucha suerte y mucho ánimo en vuestra búsqueda!!!

Friday, September 18, 2015

Cando o corpo non da máis

Isto non vai de busca de emprego, pero ten que ver. Aviso, por se non queredes ler o post.

Hai situacións na vida nas que as horas do día non abondan para facer todo o que desexamos facer, e mesmo as obrigas máis urxentes quedan no ar ou facémolas tarde, mal e a rastro.
Outras veces, é o corpo o que non da máis. Non hai maneira de aguantar en pé; o sono non chega de noite e invade todo o teu día, quedando durmida en calquera lugar, como o bus, o traballo ou na cadeira, diante da mesa, no xantar.

E tal e como está a cousa organizada, non podes permitirte faltar ao traballo -quen di traballo, di calquera obriga que imaxinedes-. E queres, tratas de facelo, desespéraste, pero non podes. Non hai maneira. É imposíbel. O corpo non da. Ti queres, pero o teu corpo non. E de súpeto, sen saber cando empezou, decátaste de que estás facendo todo mal e a medias. Que ti mesma non te fiarías de ti nin do teu traballo, que non serves, que non estás, que non fas. E o pouco que fas, non abonda. E pouco a pouco, todo e todos van cubrindo a túa área de competencia, porque teñen un ritmo que ti non podes seguir. E queres, pero non das. E outro día descobres que levas meses desaparecida de certos lugares e cousas que antes levabas cunha certa orde, por exemplo, este blog. E non atopas tempo para nada, pero tamén deixas de buscar o tempo, porque xa hai tantas cousas que facer, que non o intentas, pensando que case é mellor mandar todo á merda e empezar de cero.

Así que con todo isto empezas a ser consciente de que vai ser a mellor opción, pero te resistes a deixar nada, porque non tes costume de abandonar, que non é o teu estilo. E vaste illando de todo e de todos, porque non queres sumar máis cousas á túa lista de "cousas por facer" e por outra parte, sínteste tamén illada polos demais. E todo parece imposíbel de facer, todo é unha costa que nunca das subido. Ata que mandas todo á merda.

E así me vexo hoxe eu. Sen ganas de nada, porque non teño forzas para nada.

Sunday, February 8, 2015

Buscando traballo: Que, que, que?

“Si no sabes a dónde quieres ir, ¿qué más da el camino que elijas?”


El título no es un reflejo escrito de un tartamudeo inconsciente. Es una correspondencia con una pregunta enfocada desde diferentes ángulos.
¿Qué trabajo quiero? Asegurémonos de tener clara –clarísima- la respuesta a esta pregunta, por favor. Nada de lo que sigue tiene sentido si no sabemos a dónde vamos.
A esta pregunta, que espero cada uno/a tenga respondida en su interior con mucha claridad, le siguen los tres "qué" en uno:
  1. 1.      ¿Qué tengo que hacer?
  2. 2.      ¿Qué tengo hecho?
  3. 3.      ¿Qué estoy haciendo?

El orden de las preguntas, en este caso, no altera demasiado la posible organización de las respuestas, aunque me parece importante que primero veamos qué tenemos que hacer.
1. Lo que tengo que hacer: Esta pregunta puede tener dos interpretaciones y por eso es la primera que vamos a contestar. Qué tengo que hacer para acceder al puesto de trabajo que quiero, el que llevo proyectando conseguir desde hace (...) (rellenar con el tiempo que corresponda), el que voy a conseguir si lo planifico y desarrollo con inteligencia el plan.
Pregunta complicada, ¿verdad? Vamos a ver, ¿qué trabajo buscamos? ¿Qué sabe hacer la mayoría de la gente que tiene ese trabajo? ¿Qué saben hacer las personas mejor consideradas en ese trabajo? Es importante, aprovechando las redes sociales y la cantidad de información que circula por internet y otros medios, buscar a los/las mejores profesionales en nuestra área, no para repetir patrones y modelos, sino para tener varias referencias de cómo queremos trabajar o como no. Buscar, digamos, inspiración en otras personas que tengan más camino recorrido (o menos, pero con más éxito). A veces interesa también buscar gente que está como nosotros/as, porque nos da opción a conocer la competencia o colaborar con iguales en pos de un fin semejante.
Ahora que tenemos la lista de cosas que -aunque no salen en la descripción del puesto- las empresas valoran como complementarias, y a veces inherentes, a nuestra profesión, vamos a buscar otro qué: ¿Qué creemos nosotros/as que deberíamos ofrecer como profesionales y que en general no se está ofreciendo?
Vamos más allá con este "qué": ¿Qué características poseo, qué recursos domino que puedan marcar la diferencia respecto al resto de profesionales de mi campo?
Paraos a pensar. Es una pregunta cuya respuesta precisa de mucha reflexión. Quizás tienes un hobby que puede servir para mejorar la calidad de tu trabajo y nunca se te había ocurrido... Lo que sea que creas que sirve, servirá. Nadie como tú para saber cómo hacer mejor tu trabajo.
2. Lo que tengo hecho: De toda esa lista de características que consideramos necesarias para desempeñar bien nuestras funciones, ¿cuáles ya tenemos? Para responder a esta pregunta, lo más fácil es pensar primero en nuestros objetivos. Queremos ser la mejor opción para una o varias empresas. Hasta ahora, ¿qué podemos ofrecerles? Eso es lo que tenemos recorrido, lo que ya está hecho. No porque estén logradas hay que descuidar esas características (sean actitudinales o de formación). Siempre podemos mejorar; por eso tener en cuenta el qué sabemos hacer es tan importante.
3. Lo que estoy haciendo: ¿Cuáles estamos consiguiendo o mejorando ahora mismo? Es muy importante tener en cuenta eso que estamos trabajando en este momento. A veces hay cosas que pensamos que no sirven para nuestro objetivo y sí que valen; otras veces, no nos damos cuenta de que estamos mejorando una habilidad determinada, porque no la relacionamos con nuestro objetivo. Por ejemplo, yo estoy en la escuela de idiomas con el inglés a vueltas. No me apunté en inglés por trabajo, pero ahí estoy, y cada año tengo que cambiar el nivel demostrable en mi CV. Quizás últimamente usáis mucho las redes sociales y vuestro nivel ha subido (o está subiendo) y no se os había ocurrido...

Y bien, ahora que tenemos los “qué”, podemos tener la seguridad de que nuestra búsqueda sigue el camino correcto.

Mucha suerte en la aventura!!! (y más planificación que suerte)

Thursday, January 29, 2015

Buscando traballo: Curtar as veas

No, no me voy a cortar las venas. Ni de coña. Pero sí os digo que a veces se me pasa por la cabeza colgarme de un bonsai o cortarme las venas con un cuchillo sin afilar.
Seguro que en mayor o menor medida os ha pasado algo parecido. Por ejemplo, cuando os dicen "ya te llamaremos" (con o sin tuteo) o cuando lleváis 20 CVs entregados en empresas para puestos que se ajustan a vuestro perfil pero no contestan. Suele pasar y todas las personas que buscamos trabajo lo sabemos, a veces apetece desaparecer para olvidar los problemas de turno. Otras veces nos da más por querer romper cosas... No lo hagáis. Yo nunca lo hice, pero sé de quién sí, y no funciona; como mucho podéis acabar con yeso en la mano por romper los tendones contra un cristal, o con el dedo gordo del pie negro cual carbón.
¿Cómo se combate la frustración que produce el no encontrar trabajo? Ni idea. trucos hay mil, eso seguro. Es más, seguro que desde el "cuenta hasta (poned aquí la unidad seguida de tantos ceros como veáis necesarios)" en adelante, habrá tantas recetas como personas que leen este blog.
Vale, he dicho que no conozco el remedio para combatir la "megafrustración", sí. Pero es que yo no dejo que llegue ese punto.
Primero de todo: ¿Os habéis leído al menos este post? Es un buen comienzo.
Segundo: ¿Cuántas empresas visitáis cada día? ¿A cuántos anuncios de los que encontrais en la red respondéis vía email? ¿A cuántas ofertas del periódico llamáis? Pensadlo. Si son más de 10 de cada, una de dos: o tenéis cuatro títulos y siete habilidades laborales con experiencia demostrable, o estáis haciendo algo mal.
Creo que por muy bien que busquemos y por muchas alertas de trabajo que nos lleguen vía email, es imposible que 30 de ellas se ajusten a nuestro perfil cada día.
Si creéis que cuantas más ofertas respondáis os va a abrir más caminos, ya os digo yo que no. Eso sí, os va a abrir una puerta seguro: La de la desesperación.
Otro punto: Perderemos tiempo y esfuerzo si no preparamos las entrevistas. Una entrevista es una presentación que debería llevarnos a conseguir el puesto ofertado. Si hemos conseguido llegar a la entrevista, hay que tratar de tener todas las variables controlables bajo control (valga la redundancia).
Por ejemplo: Si el puesto es para un/a educador/a social (mi título universitario dice que yo soy eso), yo llegaré a la entrevista sabiendo en que rama trabaja esa empresa. La educación social abarca muchas áreas. Como mi experiencia se centra principalmente en:
a) Orientación laboral/tiempo libre y ocio,
b) Personas con conductas adictivas
c) Gestión del voluntariado
imaginaré que no me van a llamar para trabajar con adolescentes, personas con discapacidad o niñ*s, por ejemplo. PERO es posible que me llamen para un programa de orientación laboral en un centro de acogida para chicos y chicas de entre 15 y 18 años, por ejemplo, en el que quieren que los/as chavales/as cuando salgan de allí tengan una idea clara de cómo buscar trabajo, qué trabajo se ajusta mejor a su perfil, cómo está el mercado laboral, etc., o puede ser que quieran que programe actividades de ocio para mayores de 65 años, por eso es importantísimo que mire: A qué población se dirige el trabajo de esa empresa; cuántos programas está llevando a cabo y cuáles son los próximos programas que quieren implementar; qué puestos de trabajo quieren cubrir (o crear, a veces eres la primera persona en un programa o proyecto nuevo).
Espero que hayáis entendido lo que pretendo decir con este ejemplo. JAMÁS voy a una empresa sin saber qué esperan de mí. Aunque también llevo una lista (mentalmente, no voy con la chuleta en la mano) de qué puedo ofrecer a esa empresa para que mejore la calidad del servicio que dan. Eso me da juego para "venderme", les da a entender que tengo iniciativa y puede abrir nuevos campos de trabajo que aún no habían valorado pero que son interesantes. Además de que ven que he hecho los deberes y conozco la empresa, que es mucho más importante.
Y por último: Quizás esto tendría que haberlo puesto en el punto uno, pero lo pongo ahora, así os dejo pensando en ello, que es algo muy importante: Hay qeu conocerse bien a uno/a mismo/a para "vender" mejor nuestros servicios, nuestra imagen y nuestro trabajo.
Haced una lista: ¿Cómo sois? ¿Qué puntos fuertes tenéis? ¿Qué deberíais mejorar? (importante este punto, para cuando nos pregunten algún defecto podamos decir dos o tres, pero explicando cómo vamos o estamos mejorándolo. Que vean que somos conscientes de nuestros fallos, pero que somos capaces de evolucionar). ¿Y bien? ¿Cuáles son vuestras fortalezas y debilidades? Venga, ¡¡haced una matriz DAFO!!!!!!

Sunday, January 25, 2015

Google AdSense: Discriminación descarada

Boa noite, amigos e amigas!!!

Este artigo vai ser "multilingua" porque acabo de recibir hai unhas horas un correo de Google dicíndome que non podo poñer publi no blog porque a meirande parte do que escribo está nunha lingua que non ten dereito a poñer anuncios, disque. o gracioso do tema é que pedín os anuncios en español, pero supoño que mirarían que hai moita cousa en galego por aquí.
As they can't see that I write in the language I need depending on the moment, I'm writing this in every language I speak. Why am I doing this? Because I'm not only surprised, but angry. Very very angry. If they screw me off, I replay doing this, and I'll try to do my best. So, I'm complaining using some different languages to make you see that using one or another one is not the most important or relevant for understand what I want to say. The most important thing is what I¡m saying, because you have translators to read this in the language you can read, don't you?. Sorry if you don't understand any word (we all know how the translators work, hehe).
Prima di tutto, dire che sono molto delusa con Google per non lavorare con l'idioma del mio paese. Con il mio idioma posso parlare con milioni di persone in Africa, America, Europa... Anche in Asia ci sono almeno due città che parlano il portuguese, che é nato del galiziano. Possiamo scrivere differente, ma sono molto simili.
Segundo, decir que aunque el gallego es la lengua de la que nació el portugués, es hermana del español, del catalán, del francés, italiano, rumano... Hija del latín, con lo que en mayor o menor medida, cualquier hablante de una lengua romance podría, con mayor o menor esfuerzo, ser capaz de comprender lo que escribo, especialmente la gente del estado español, que es de donde proceden la mayoría de mis lectores/as.
Es ist schweriger, Deutsch zu verstehen, aber ich kann auch auf Deutsch zu schreiben, und, wie gesagt, es gibt viele Übersetzer, wenn ihr was ich schreibe verstehen wollt.
Però Google diu que jo no puc tenir publicitat perquè escric en gallec. En canvi, si escrivís en català, sí podria. si escrivís en espanyol, també. En gallec, no. Quina cosa és la que tenim els gallecs y les gallegues, per no poder tenir publicitat el els nostres blogs? L'organització "Galicia bilingüe" i el president de la Xunta poden estar contents. El gallec és un idioma "de segona".
E acho que não há interesse no governo por mudar esta situação. Estamos desabrigados/as. A nossa língua não tem o respeito que merece.
Por iso escribo en diferentes linguas, a ver se así comprenden que máis cá forma, o que importa é o fondo, e para que o que quero dicir sexa ben comprendido, o lóxico é que me deixen expresarme na lingua na que máis cómoda me atopo, pero se quero poñer publicidade, resulta que teño que escribir na lingua do imperio?? Pero que carallo é esta merda e por que non oíra falar antes deste problema?? É que ninguén antes tivo que decidir entre poñer publicidade ou escribir na súa lingua nai???
#FuckingShit

Wednesday, January 21, 2015

Buscando traballo. Hai que descansar

Me vais a perdonar que ahora me pase al castellano, pero creo que de esta manera me entenderá más gente.
Sabéis que mi manera de pensar (a la hora de buscar trabajo) es que lo más importante, además de gestionar bien los tiempos, es mantenerse siempre en contacto con la profesión. Tengo por una parte mi proyecto, "Tempo para nós", en el que me dedico a echar una mano guiando, asesorando y acompañando, a dos grupos de personas: Uno, en el que los chicos (son todo varones) tienen un poquito más difícil que la mayoría el encontrar trabajo. Perfiles de baja o nula cualificación, largas temporadas sin trabajar o trabajando "en negro", estancias más o menos largas en prisión, consumos ocasionales o habituales de drogas en el pasado, etc. El otro grupo, gene como tú y como yo, que tuvo la mala suerte de quedarse sin trabajo en estos años malditos, junto a la cuestión insoslayable de ser mayores de 40 años en el momento de irse al paro... Situación difícil, creedme, estar toda una vida trabajando y de repente verse en la calle, ya sin paro y casi terminado el subsidio (o terminado, según quienes tienen hijos a cargo o no), y así, sin ingresos y sin más formación que la que da la experiencia, volver a empezar, sin haber redactado un CV en su vida... Sin haber pasado por una entrevista de trabajo... Empezando de cero.
Pues este proyecto, "Tempo para nós", hace que me mantenga "en forma". No le gano un céntimo, es cierto, pero me permite estar al tanto de lo que pasa, me obliga a leer el DOG y el BOE, me exige que cada día ponga en práctica todas mis habilidades para alcanzar la excelencia en cada acción. No creo que por no tener una nómina esperándome a fin de mes esté disculpada para trabajar menos o peor.
Este blog es otro ejemplo. Es cierto que no escribo ni cada día ni cada semana, pero este blog es parte de algo más amplio: Twitter, este blog, linkedIn facebook... La red me permite no sólo continuar mi trabajo, sino que me ofrece la posibilidad de extender la red de otras personas, por ejemplo, haciendo RT de un tuit que me parezca interesante para quien me sigue, favoreciendo que otras personas que buscan trabajo en cualquier punto de españa, o del mundo, tengan acceso a ofertas que quizás no verían si yo no compartiese la información.
En facebook hay otro "punto caliente" en mi día a día: El grupo de "Titulados/as en educación social en defensa de nuestros derechos" me da la posibilidad de estar en contacto con educadores/as sociales de todo el Estado; hace que cada novedad que sale referente a nuestra profesión nos llegue por medio de cualquiera de las casi mil personas que conforman el grupo; nos da la opción de luchar juntas/os por visibilizar nuestra profesión, ya que por desgracia aún hay muchísimas personas que no saben qué es o qué hace un/a educador/a social, y desde el grupo nos organizamos mejor para poco a poco ir haciendo que eso cambie. Intercambiamos ofertas de trabajo, analizamos aquéllas en las que, siendo claramente para un puesto de educador/a social, solicitan otro tipo de titulaciones... En fin, no paramos!! Pero eso hace que me mantenga activa, que al fin y al cabo, es uno de mis objetivos principales para no caer en la desidia.

Como veis, hago muchas cosas, además de buscar ofertas, enviar CVs y presentarme de vez en cuando en ciertas empresas para que se acuerden de mí y sepan que sigo buscando trabajo, sobre todo cada vez que tengo un curso nuevo.
Pero sobre todo, me ocupo de mis descansos, planifico con mucha flexibilidad mi tiempo libre, de forma que al menos 8 horas al día me queden para mí, además de las 8h de dormir, claro ;-)
Es MUY IMPORTANTE no gastar todas las energías buscando empleo. Es muy necesario descansar, disfrutar, pasear con tu pareja, ir al parque con tu hijo/a, o a comprar unas pipas al quiosco. Lo que sea, cada uno/a tiene su idea de lo que es relajarse, desconectar y olvidarse del estrés de buscar trabajo y recibir un NO detrás de otro, cuando contestan. A mí me gusta mucho ver películas y series, sentarme en el bar con mis amigos a tomar un café o una estrella, según qué hora y qué día sea... Me gusta tirarme en cama a ver el techo, respirar profundo y relajarme, con ejercicios sencillos. También, por supuesto, me encanta el fútbol (sabéis que soy muy futbolera) y algunos otros deportes, sobre todo los de equipo con pelota (además de fútbol, básquet, balonmano, vóley, fútbol sala...), y los de motor y cuatro ruedas (rallies, F1...). Y escribir; adoro escribir, amo escribir, necesito escribir. Tengo otro blog, en el que sólo subo relatos que voy escribiendo o que he presentado en concursos (los que no quedaron finalistas o seleccionados para publicación).
Que por qué cuento todo esto?? Porque tú puede que lo lleves muy bien o puede que no, quizás hace poquito tiempo que estás sin trabajo y aún no te notas cansado/a, pero si no le das al tiempo libre, al ocio, la importancia que realmente debes darle, llegará un día que acabes reventado/a, preguntándote qué hiciste mal y por qué estás tan nervioso/a, tan fatigado/a, tan desanimado/a... o directamente ni te lo preguntes, porque de tanto buscar  un ritmo de 24/7, habrás olvidado que lo importante en la vida es el equilibrio.

Por todo esto, te recomiendo que lo tomes con calma. El trabajo llegará. Hazte un plan, mira qué sabes hacer, qué formación y experiencia tienes, qué te falta. Corrige todo aquello que creas que te perjudica: Ha cursos, trabaja tus habilidades sociales, etc. y sobre todo, nunca jamás te olvides de que buscar trabajo es un "trabajo" en sí mismo, así que dedícale 8 horas al día, ni un segundo más. Y descansa. Verás cómo mejora tu actitud al verte más relajado/a, y esa actitud se notará, las personas que seleccionan personal en ls empresas notarán tu estado de ánimo y les agradará. Nadie quiere ver delante a una persona estresada tras otra (imagina que eres quien selecciona nuevos/as trabajadores/as, ¿qué esperas de los/as postulantes?)
Mucha suerte!!!
El próximo día, hablamos de cómo organizar el tiempo.
Besos!!!

Referencias:
Mi otro blog, el de los relatos: Historias tristes
Grupoen facebook: TITULADOS/AS en EDUCACIÓN SOCIAL
Proyecto "Tempo para Nós": Descripción
                                             Página en Facebook 

Wednesday, January 14, 2015

Vendedores de humo

A lo mejor soy yo quien se equivoca (y como yo tantas personas) y esto de Podemos es en realidad la hostia (perdonadme el taco) y nos van a sacar de la crisis y de todos los problemas y van a acabar con la corrupción y van a recuerar el sistema sanitario y la educación y... y...
... y no. Que de momento los veo unos expertos en vender humo. Eso sí. Lo venden muy bien.
Lo primero que me hizo dudar de lo que contaban, fue el nombre del partido. "Podemos". Justito el eslógan de aquella eurocopa, ¿recordáis? Cuando la selección española ganó, después, el primer trofeo de una racha histórica... Y toma casualidad, justo Podemos se llama el partido.

Lo segundo que me hizo pensar fue que hasta ahora vivían de enseñar los entresijos de la política, cómo de repente justito venden el pescado que el pueblo estaba esperando. Es como si hubiesen escrito un best seller a demanda, y lo siento, eso nadie me lo quita de la cabeza. Me imagino (y esto ya es pensando con maldad) a Monedero, Iglesias Errejón, etc., en el bar, con un té de frutitas y diciendo: "Si montamos un partido, seguro que triunfamos". O algo por el estilo. Y puede que sea lo más opuesto a la realidad, pero ya en la época de apogeo del 15-M estaban allí y hubo varios detalles que me llamaron la atención. Yo no estuve en Madrid, hablo de lo que vi en TV, lo que encontré por internet, etc. Me pareció raro y no sabía -ni me molesté en saber- por qué. Ahora sigo sin saberlo, sólo veo algo artificial, algo poco espontáneo que me recuerda a las rutinas habituales en los partidos de siempre. No veo más diferencia con los partidos "viejos" que el funcionamiento supuestamente asambleario, que es, por cierto, idéntico al que viví en un partido político en Vigo hace casi 20 años. Para que conste.
Y puede ser que me equivoque, sí. Puede ser que esté naciendo un cambio real en el estado y que las cosas empiecen a funcionar mejor, pero no lo creo. No lo creo porque sigo viendo corrupción desde abajo y quien está arriba, en el poder, primero está abajo, en la calle, aunque luego se le olvide; no lo creo, porque veo la misma poca intención de trabajar por los demás, poca vocación de servicio público, la misma de siempre.
Y, sobre todo, veo en esta gente (no en la base, sino en los "de arriba" de Podemos, que los hay; por mucho que vendan rollo asambleario, los hay) discursos parecidísimos, casi iguales, a los de José Antonio Primo de Rivera, y esto no me la quita nadie.